Prolog cz.1 "Strachy"

Trzaskają drzwi. Jestem w innej komnacie, ale słyszę, jak rzucasz bluzgami przez zaciśnięte zęby. Słyszę, a może to tylko projekcja w mojej głowie, przecież to nie pierwszy raz... Nie po raz pierwszy rozbijasz mnie na kawałki i nie po raz ostatni kulę się na podłodze, zastanawiając się, gdzie się kończę, a gdzie zaczynam. Jeszcze długo nie będę mogła się uspokoić, ale ty o to nie dbasz. Nigdy nie wzruszały cię moje łzy, płacz, mój pełen zapowietrzeń szloch, który stawał się coraz bardziej rozpaczliwy. Wpychałeś mnie w te konwulsje i co cię to obchodziło, czy zdołam je w końcu opanować. A ja coraz bardziej się bałam, że pewnego dnia to mi się nie uda, że to zajdzie za daleko, a pewne części mojej głowy zamkną się i już więcej się nie otworzą. Że następnym razem się nie pozbieram.

     Przyciskam rozdygotane dłonie do skroni, drzwi wciąż trzaskają. Szukasz mnie.  Zamykam oczy, pragnąc tylko tego, żeby nastała cisza.

Przygryzam policzki i czuję, że popadam w obłęd. Byłam tylko dzieckiem i odchodziłam od zmysłów ze strachu. Na chwilę otwierał się przede mną lepszy świat, w którym nie bałam się gasić świec w środku nocy i wracać po omacku do łóżka, moje nerwy były ukojone, serce nie kołatało, w piecu zawsze się paliło i nie marzły mi dłonie, a bezsilność nie zagniatała ich w pięści. Biorę głęboki wdech, zaciskam mocno powieki, ale to nie pomaga mi się ukryć przed tobą. Drzwi uderzają o ścianę,  stajesz w progu, blada, wykrzywiona wściekłością twarz tężeje w wyrazie pogardy.

     Musisz mnie w końcu złamać. Muszę być taka jak ty, żeby pragnąć tego co ty.

     - Tutaj jesteś... - syczysz, stojąc nieruchomo jak posąg, a twoje usta wykrzywiają się w grymasie obrzydzenia. - Nie doprowadzaj tatusia do ostateczności....Bądź grzeczna.

     Zaciskasz na moim ramieniu długie zimne palce i prowadzisz przed sobą, jak szmacianą kukiełkę. Nie mogę się wyrwać, chociaż próbuję, jesteś o wiele większy i silniejszy. Ale zanim opuścimy to piętro musimy przejść obok komnaty matki, która zawsze jest otwarta. Krzyczę, kiedy ją mijamy, dostrzegam smukłą, piękną elfkę, stojącą przy oknie. Udaje mi się oswobodzić, podbiegam do niej, rozpaczliwie wszczepiając się w fałdy jej wytwornej sukni. Kładzie rękę na moich włosach, ale to jedyna reakcja, jakiej doczekałam. Z desperacją ciągnę ją za rękaw.

     - Mamo!!! Mamusiu, ratuj mnie!!!

     Uśmiecha się delikatnie, całuje mnie w czoło, ale jej błędny wzrok prześlizguje się po mnie, jakby wcale mnie nie dostrzegała.

Odciągają mnie od niej jego ręce, podnoszą i zarzucają sobie na ramię. Wiem, że on jej to robi, przez niego jest taka, inaczej mama na pewno by mnie obroniła... Teraz mogę już tylko wrzeszczeć wniebogłosy, chociaż wiem, że w niczym mi to nie pomoże. Zanosząc się znowu płaczem, wymachuję nóżkami, ale to nie robi na tobie wrażenia. Zbiegasz po schodach, schodzimy do piwnic, po chwili, czuję na mokrej twarzy podmuch chłodnego wiatru. Świeże powietrze nie poprawiło mi humoru, ale poczułam się nieco lżej. Na chwilę…

Zestawiasz mnie niedelikatnie na ziemię i jakiś czas nie zwracasz na mnie uwagi, przygotowując kolejną próbę. Obserwuję cię spod opuchniętych, zapłakanych powiek, pociągając żałośnie noskiem. Mogę tylko czekać.

- Podpal to.

Krzywię się tylko i kręcę głową.

- Powiedziałem: podpal to.

- Nie chcę.

Odwracam się od ciebie, patrzę na zamek i próbuję udawać, że nic się nie dzieje. Ciągle jeszcze szczypią mnie oczy. Nagle słyszę za plecami skomlenie. Kiedy się odwracam, trzymasz w rękach małego wilczka, a u twoich stóp stoi klatka, w której zamknięte są jeszcze trzy szczeniaki.

- Słuchaj mnie, smarkulo, albo zwierzątko będzie bardzo cierpiało.

Nie grymaszę więcej. Pozwalam, żeby moje ręce zapłonęły. Stos drzewa przede mną zaczyna dymić, po chwili staje w płomieniach.

- Dobrze, a teraz to ugaś.

Ruszyłam, żeby kopniakami rozrzucić drwa, ale powstrzymałeś mnie.

- Wiesz, jak masz to zrobić.

Popatrzyłam na ciebie błagalnie, ale co to mogło zmienić. Szczenię zaskomlało z bólu. Dawałam z siebie wszystko, naprawdę, starałam się jak mogłam, ale wilczek wył coraz przeraźliwiej, ja coraz głośniej płakałam, a ogień wciąż skwierczał. 

Do dzisiaj, kiedy płonie ognisko, zamiast trzasku gałęzi słyszę chrzęst łamanych kości.