Prolog cz.2 "Cold"

“God and His priests and His kings

All were waiting
All will wait
As they go over
Held between heaven and hell

Their hearts are hunting
Still hunts hope ever and ever”

 

To był jeden z tych pochmurnych, bezsensownych dni. Cisza dzwoniła w uszach, wytłumiony świat nie życzył sobie towarzystwa słońca. Jedynie zalegający wszędzie śnieg dodawał niejasnej otuchy. Wymknęłam się z zimnego pokoju, serce podchodziło mi do gardła, ale podjęłam decyzję. Było jeszcze bardzo wcześnie, świt dopiero się ocknął, istniała więc spora szansa, że nikt się o niczym nie dowie.
Marmurowe posadzki bolesnym chłodem częstowały moje bose stopy, ale fakt, że moich kroków nie było słychać, wspomagał mój upór. Zbiegałam po niekończących się schodach, aż znalazłam się na parterze. Straże strzegące głównych wrót spały. Wybrałam korytarz na prawo i jak najszybciej znalazłam się na jego końcu. Tu czekało mnie najtrudniejsze zadanie – wejście do lochów. Nie udało mi się zdobyć kluczy, więc miałam tylko jedno wyjście. Wiedziałam, że w tej sytuacji nic nie dałaby mi nawet peleryna niewidka. On i tak będzie wiedział, czyja sprawka.

Na nic nie liczyłam, ale mimo wszystko najpierw nacisnęłam klamkę. Nie rozczarowałam się. Drzwi były zamknięte. Ukucnęłam  i położyłam na nich ręce. Zamknęłam oczy i jedyne czego teraz pragnęłam, to żeby ogień nie był duży, nie za duży na moje siły. Najlepiej tylko żar albo niech to będzie płomyk, coś co utrzymam pod kontrolą. Poczułam swąd drewna, nieśmiało uniosłam powieki. Odetchnęłam. Dobrze. Przede mną była wypalona dziura wielkości moich dłoni. Drzewo wciąż się tliło, ale nie płonęło. Jeszcze kilka chwil i już przeczołgiwałam się na drugą stronę. Otrzepałam się z kurzu i natychmiast poderwałam na nogi. Biegiem puściłam się między celami. Na samym końcu znajdywały się jednak kolejne drzwi. Powtórzyłam proces ich pokonywania. Teraz znalazłam się w niskim, piwnicznym pomieszczeniu. W kącie coś cicho skomlało.

Zdjęłam blokadę z klatki i wyciągnęłam z niej ostatniego wilczka. Zawarczał na mnie, pokazując kły, ale ja wiedziałam, że jest bardzo słaby. Bez strachu wzięłam go w ramiona.

- Mej vi, wilku, mej denoelu vi, zobaczysz.

Tuląc go do siebie ruszyłam z powrotem. Przez wyrwy w drzwiach najpierw przeciskałam jego, potem sama się przedostawałam. Nie próbował uciekać, ani atakować. Jego złociste oczy miały mętny, obojętny wyraz.

Znów znalazłam się w pobliżu strażników. Wciąż spali, ale miałam coraz mniej czasu. Przeszłam obok nich na palcach, tym razem wybierając drugi korytarz. Jeden z nich zachrapał głośno, obróciłam się, żeby upewnić się czy wciąż śpi i w tym samym momencie szczenię podjęło udaną próbę wyrwania się z moich rąk. Straciłam równowagę i z głuchym plaskiem wylądowałam na podłodze.

-Aaaaał!!! – nie zdążyłam się powstrzymać. Obok mnie najeżony wilczek, z nisko pochylonym łbem wpatrywał się w wartownika, który właśnie otworzył oczy. Podskoczyłam, zgarnęłam szczeniaka w ramiona i z dziką desperacją wystartowałam przed siebie, słysząc za sobą ponaglające głosy i tupot obutych w trzewiki nóg straży. Dopadłam wejścia do kuchni, przez którą można było wydostać się na tyły zamku. Wybrałam tą drogę, bo wiedziałam, że było to jedyne wyjście, którego nie zamykano na noc. Westa, stara kucharka, nigdy o tym nie pamiętała. Z impetem uderzyłam w drzwi, na szczęście od razu się otworzyły. Wpadłam po kolana w śnieg, przez co moje tempo gwałtownie opadło. Po kilku rozpaczliwych susach, usłyszałam ich tuż za sobą. Wyrzuciłam szczeniaka przed siebie, upadając w zaspę. Niemal cały zapadł się w biały puch, lecz po chwili zwrócił w moją stronę zdziwiony pyszczek.

- Uciekaj!!! – krzyknęłam, strażnik brutalnie szarpnął mnie za rękę, żeby mnie podnieść, a drugi zastanawiał się na głos, czy gonić zwierzę. – Nervegrate!!!

Zrozumiał mnie, czy po prostu się wystraszył, najważniejsze, że skokami ruszył w stronę lasu. Wartownicy wzruszyli ramionami, wlekąc mnie do zamku, a ja obserwowałam go, póki nie znikł mi z oczu.

Kara była surowa, choć nie do końca zamierzona. Kiedy straże przyprowadziły mnie do holu, zbiegałeś właśnie na piętro, czarna peleryna łopotała za tobą jak żałobny całun. W twojej obecności miałam zwyczaj wbijać wzrok w podłogę, jakbym widziała w niej swoje objawienie. Tradycyjnie narastał we mnie lęk. Nic nie mogło mnie zmusić, bym podniosła głowę. Czułam twój palący wzrok, nie zniosłabym go.

Słyszałam, jak dyszysz ze złości. Już o wszystkim wiedziałeś. Twoja ręka spadła na mój kark i nie zważając na moje protesty, zaprowadziłeś mnie na górę. Wystraszyłam się jeszcze bardziej, gdy zobaczyłam, że pokój matki był zamknięty, ale wystarczyło jedno twoje słowo, a drzwi z rozmachem uderzyły o ścianę. Wepchnąłeś mnie bezpretensjonalnie do środka. Matka zerwała się z łóżka i przykucnęła przy mnie, z troską odgarniając przyklejone do mojej upoconej buzi kosmyki włosów. Patrzyła na mnie o wiele przytomniej niż zwykle, jakby osłabły te twoje klątwy, które wciąż na nią rzucałeś. Jej łagodna twarz zdawała się bardzo zmęczona i jakby opuchnięta. Przygarnęła mnie do siebie, a ja z ulgą zarzuciłam jej rączki na szyję.

- Twoja córka - cedziłeś, niemal nie otwierając ust – jest mi nieposłuszna.

- Nasza córka, żałuję jak diabli, ale to też twoje dziecko.

Jeszcze nigdy nie słyszałam sprzeciwu w jej głosie. Ty chyba też, bo przez chwilę panowało milczenie.

- Moja cierpliwość właśnie się skończyła. Savahmonre! – wykonałeś dłonią szybki, niemal niezauważalny gest, a jakaś siła odciągnęła mnie od mamy, której ciało poderwało się do góry i zawisło z rozpostartymi ramionami kilka cali nad podłogą.

- Nie można…!

Chciałam złapać ją za nogi i ściągnąć na podłogę, ale:

- Ikani – rzuciłeś i już nie mogłam się poruszyć.

- Codziennie daję ci okazję, żebyś dobrowolnie pozbyła się brzemienia swoich tajemnic. Zastanów się, zanim odrzucisz tą szansę, bo jest ostatnia. Nie będę tego dłużej tolerował. – Pusty był twój głos, nie nasycony żadną emocją i przez to tym groźniejszy. – W jaki sposób zdobyłaś władzę nad drugim żywiołem?

Powietrze między wami iskrzyło. Ale przeszywały je tylko wściekłe spojrzenia. Matka milczała, każdy miesień jej ciała był boleśnie napięty. Znów chciałeś grzebać jej w głowie, poznałam to, bo  w taki sam sposób wyginasz usta, gdy próbujesz tego ze mną. Ale ona była na to dużo bardziej odporna.

- Mort ilemente! Nie zmuszaj mnie, żebym rozbierał cię na części, badając fragment ciała po fragmencie, aż się w końcu dowiem, jak to możliwe.

Zza jej drżących warg pociekła strużka krwi, ale nie powiedziała ani słowa. Łzy rozmazywały mi obraz,

- Dlaczego ona – ukuł mnie twój pełen nienawiści wzrok – nie przejęła tego po tobie? Mówiłaś, że to dziedziczne.

Kobieta roześmiała się drwiąco, krew bryzgnęła z jej ust, a  ten zimny śmiech wciąż brzmiał, odbijając się od gołych ścian.

Podniosłeś w górę obie ręce. Widziałam kumulującą się w nich siłę. Zacisnęłam powieki.

Coś huknęło, poczułam przeraźliwy chłód, a potem zrobiło się bardzo gorąco. Zatoczyłam się, odzyskując nad sobą panowanie. Ktoś złapał mnie za rękę.

- Musimy uciekać. Szybko.

Pociągnęła mnie za sobą, ale zdążyłam rzucić okiem przez ramię, nim opuściłyśmy pokój. Komnata płonęła, a ty stałeś nieruchomo, skuty lodem, jak wielka, wściekła i oszroniona rzeźba.

Te wspomnienia bledną w miarę upływu czasu. Twarz ojca już dawno się zatarła, zostało tylko poczucie krzywdy, morze żalu i gniew, który wzbierał, gdy sny przypominają mi strzępy dzieciństwa. Pamiętam jeszcze ucieczkę i tę ostatnią noc. Na pewno padał śnieg, a ty zostawiałaś za sobą krwawe ślady, jednak wciąż gnałyśmy przed siebie. Wiedziałam, że jesteś na skraju wyczerpania. Nigdy w  życiu nie było i nie miało już być mi tak zimno. Całe moje ciało było odrętwiałe, zanikało czucie. To musiało trwać kilka dni. Ta rozpaczliwa podróż. Słabłyśmy coraz bardziej, aż w końcu opadłyśmy z sił. Pamiętam… Biała ziemia nasiąkała czerwienią. Miałaś takie sine usta… Tak sine, jakby…

- Już… Jesteśmy daleko. Już cię nie znajdzie.

Położyłam się obok ciebie. Zmarznięty grunt z nieczułą apatią znosił nasze drgawki.

- Przyjdą po ciebie. Są w drodze. Wiedzą, że tu będziesz.- Wyszeptałaś, a ja nie byłam pewna czy to majaki, czy naprawdę coś mi obiecujesz. Po chwili uścisk, w którym więziłaś moją dłoń osłabł. Ja też nie miałam już więcej siły.

Wtedy po raz pierwszy żywioł we mnie zareagował instynktownie, bez udziału mojej świadomości. Ogarnęły mnie płomienie i choć nie czyniły mi krzywdy, nie mogły też mnie ogrzać. A jednak trzymały mnie przy przytomności, powoli się wynaturzając. Bledły, zmieniając kolor na niebieski. Porwały moje włosy, które falowały jak pod powierzchnią wody, elektryzowały, skóra głowy mrowiła mnie nieznośnie. Po jakimś czasie na moją twarz opadły błękitne kosmyki. Ogień zmienił swoją strukturę i naznaczył mnie widocznym piętnem tego zdarzenia. Upodobnił się do mrozu panującego wokół i wciąż chłódł. Powoli przystosowywał temperaturę mojego ciała do warunków, w jakich musiałam przetrwać. Wkrótce przestało mi być zimno, ale żywioł wciąż pobierał ze mnie energię, dopóki nie osiągnął właściwości ciekłego azotu. Już nie groziło mi zamarznięcie, ale byłam całkowicie wyczerpana.

Wtuliłam się w matkę, jeszcze nie świadoma tego przeobrażenia, zbyt osłabiona, żeby zauważyć nawet, że jej pierś już się nie unosi, a echo pracy serca, które powinno rozchodzić się po ciele pulsami, zamarło. Że jedyne co mi teraz pozostało to lód i ogień, elementy, które w niej żyły osobno, a we mnie z jakiegoś powodu się zjednoczyły, ratując mi życie.