Rozdział IV

           Mrok się rozpraszał. Światło przedostawało się pod zamknięte powieki z łagodnością włóczni, wyrzuconej przez olbrzyma lekkoatletę. Umysł odrzucał bezbolesną świadomość snu, dopuszczając do siebie krzyki rzeczywistości. Ale nie, jeszcze nie byłam gotowa, jeszcze sekundę… Bogowie, co za diabelstwo grasuje po moim łbie, próbując rozsadzić mi czaszkę żelaznymi kopnięciami… Żołądek kurczył się i dźwigał w rytm nieznośnego łupania z tyłu głowy. Otworzyłam oczy i zaraz tego pożałowałam. Oślepił mnie pomarańczowy blask zachodu słońca.

Nawet gapienie się w sufit sprawiało mi duże trudności. Stękając wciągałam głęboko powietrze, ale pokój wciąż wirował. W końcu odrzuciłam kołdrę i usiadłam gwałtownie na skraju łóżka, czując że zbiera mi się na pawia. Ale na taką łaskę też trzeba sobie zasłużyć, więc mój pusty brzuch powykręcał się tylko na wszystkie możliwe sposoby, nie ofiarując nawet cienia ulgi. Ta krótka walka jeszcze bardziej mnie osłabiła. Mogłam tylko sapać z rezygnacją, opierają czoło o kolana.

Po kilku minutach jednak znalazłam w sobie trochę silnej woli, na tyle dużo, żeby się wyprostować i wstać. Chwiejnym krokiem pokonałam odległość dzielącą łóżko od komody i oparłam się o nią, zdobywając się na odwagę, by spojrzeć w wiszące nad nią zwierciadło.

Ktoś załomotał w drzwi i nie czekając na odpowiedź wparował do środka.

– No ja pierdolę… – skomentował Randy, patrząc na moją zieloną twarz. – Wystarczy, że mnie braknie na chwilę i już tu umieracie.

Podszedł do mnie i złapał za podbródek, przyglądając mi się z bliska, po czym wzdychając, sięgnął do swojej torby, z którą niemal nigdy się nie rozstawał i wyciągnął mały, przezroczysty flakonik. Zauważyłam, że wciąż ma na sobie podróżny płaszcz, zanim odchylił mi głowę do tyłu, wkrapiając coś do oczu.

– To kto cię tak urządził? – zamknął buteleczkę, wracając do przeszukiwania swoich rzeczy.

– Nikt.                                                                                                                                      

Przerwał wywalanie zawartości torby na pościel, żeby rzucić mi pełne ironicznego zdziwienia spojrzenie.

– No dobra, sama się tak załatwiłam – skorygowałam, mrugając szybko oczyma. –Przewróciłam się…

– Dziewczyno, ile razy ci mówiłem, że przy twojej dozie zaradności i niebywale zrównoważonym zmyśle równowagi, nie powinnaś wychodzić z płytowej zbroi.

– Byłam w zbroi.

– Aha – teraz wytrząsał resztkę medykamentów na swoje kolana. – W takim razie jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest zamknąć cię na zawsze w pokoju bez klamek, najlepiej obitym pluszem. O, jest!

Trzymał w ręce coś, co przypominało małe niebieskie perełki. Podał mi dwie z nich.

– Połknij. Nie wiem czemu ta jędza Zoe ci tego nie podała. To…

– Nie chcę wiedzieć co to jest – przerwałam mu, nauczona doświadczeniem, że w niektórych sytuacjach błoga nieświadomość nie jest niczym złym. Szybko i bez problemu połknęłam lek. – A Zoe też nie ma.

– Zostajecie bez uzdrowiciela i urządzacie tu sobie bijatyki? Pogrzało was?

– Nie mów do mnie w liczbie mnogiej, jeszcze się nie rozdwoiłam – warknęłam.

– Całe szczęście!

Już miałam coś na to odburknąć, ale poczułam, że ból głowy słabnie, więc ugryzłam się w język.

– Gdzie byłeś?

Otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale zaraz je zamknął, marszcząc brwi, jakby nagle przypomniał sobie o czymś nieprzyjemnym.

– Co to jakaś tajemnica? – fuknęłam.

– Forin z tobą nie rozmawiał? – odpowiedział pytaniem.

– Tak się składa, że ostatnio nie miałam wielu okazji, by z kimś rozmawiać, ponieważ leżałam tu nieprzytomna! – zdenerwowałam się.

– Byłem z krasnoludami w Angardzie. Zdobyliśmy trochę prowiantu i… informacji.

– Elf włóczący się z krasnoludami po tym czarnoksięskim miasteczku? Kiedy tam byłam, odniosłam wrażenie, że mieszkańcy nie są zbyt tolerancyjni.

– Tak sądzisz? – wygiął usta w kpiącym uśmiechu. – Tylko, że my, w przeciwieństwie do niektórych butnych, rozwydrzonych elfek, zadbaliśmy o odpowiednie pozory i nie wdawaliśmy się w bójki z miejscowymi.

Nadęłam się, rozgniewana, ale żadna riposta godnej ciętości nie przyszła mi do głowy. Zrobiłam więc tylko obrażoną minę i w milczeniu znosiłam fiołkowe, rozbawione spojrzenie.

– Wal się! – uwolniłam w końcu z siebie emocje, gdy przedłużająca się cisza pogłębiła napięcie.

Randy roześmiał się głośno, odgarniając z twarzy ciemnozłote kosmyki, którym udało się uwolnić z długiego warkocza. Kiedy się uspokoił, zaczął zbierać swój aptekarski asortyment.

– No, więcej zrobić nie mogę, teraz pomoże ci już tylko porządna kolacja.

– Nie jestem głodna – odpowiedziałam wciąż nadąsanym tonem.

– Nie bądź śmieszna – żachnął się.

Westchnęłam z rezygnacją i  skierowałam się w stronę wyjścia.

– O nie, przecież mówiłem, że masz się nie forsować, przynajmniej dopóki się nie posilisz! Myślisz, że łatwo jest zdobyć nasiona nieboskłonów? A nie jesteś jedyną niezdarą w tym pokręconym towarzystwie!

Lekko wystraszona tym ochrzanem posłusznie usiadłam na skraju łóżka.

– Nie ruszaj się stąd, zaraz tu kogoś po ciebie…

Na korytarzu rozległ się znajomy tupot kopyt, a po chwili drzwi znów uderzyły o ścianę i w progu pojawił się centaur.

– Włazicie tu jak do obory! – zaprotestowałam.

– A czego się spodziewałaś po koniu? – zapytał z przekąsem Randy.

– Eee… no dobra, mustangu. Rumaku. Parzystokopytnym – poprawił się, widząc smętny wyraz na twarzy Sevlyna. – Zjawiłeś się w samą porą, właśnie potrzebowaliśmy jakiegoś kucyka.

– Dawno ci chyba żaden kucyk nie zasadził z kopyta, co Ran? – odgryzł się centaur. – Wpadłem sprawdzić jak się czujesz – zwrócił się do mnie.

– Dzięki, Sev. Już lepiej. Ale ten stuknięty elf nie pozwala mi zejść na kolację.

– Nie bez powodu! Tak się składa, że ten stuknięty elf wielokrotnie ratował wam dupska, więc chyba warto mu zaufać w niektórych sprawach!

Sevlyn posłał mi porozumiewawcze spojrzenie i uśmiechnął się, po czym usiadł na zadzie i ugiął przednie nogi.

– Wskakuj – powiedział.

– Jesteś pewien…? – zapytałam niepewnie.

– No dawaj.

Wciąż się wahając podeszłam i przysiadłam bokiem na jego grzbiecie. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Sev komuś pozwalał się dosiąść… Nie bardzo wiedziałam czego się złapać, gdy zaczął się podnosić. Ciemnoczerwone włosy przyrastały do szyi i aż do miejsca, w którym wyrastała brązowa sierść, tworzyły bujną grzywę. Obejrzałam się nerwowo do tyłu, ale prócz czarnych cętek na kasztanowej maści i machającego ognistego ogona nie ujrzałam nic, co mogłoby posłużyć za uchwyt. W ostatniej chwili zdecydowałam się złapać za skórzaną kurtkę, którą zazwyczaj wkładał bardziej z przyzwyczajenia niż konieczności.

– No i gitara, to wio! – zawołał elf.

Za moment usłyszałam za sobą świt i parskanie, jakby kogoś maznął po pysku koński ogon.

Pomału szliśmy obniżającym się korytarzem. Komnata, którą zajmowałam, znajdowała się w okolicy podwyższonego parteru i było to najwyżej usytuowane miejsce twierdzy. Cała warownia ze strony architektonicznej prezentowała się dość okazale. Jak wszystko, co wyszło spod rąk krasnoludów, wyposażona była w niebywale przestrzenne sale, z wysoko zawieszonymi sufitami, opartymi na monumentalnych filarach. Nadnaturalnej wielkości kamienne figury, przedstawiające krasnoludzkich władców oraz postacie z ich legend, wychylały się ze ścian i kątów pomieszczeń, potęgując wrażenie kolosalności. Ktoś złośliwy mógłby powiedzieć, że krasnale w ten sposób coś sobie rekompensują, ale jakaś część wbudowanej elfickiej uprzejmości zawsze doradzała mi ostrożność w kwestii wypowiadania się na ten temat. Chociaż może to nie dobre maniery mnie powstrzymywały, tylko chłodny, taksujący wzrok Forina, który czasem zdawał się tylko czekać, aż dam mu najmniejszy pretekst, żeby treningi jakie mi fundował stały się naprawdę niebezpieczne…  Może to po prostu instynkt samozachowawczy. Pan nasz Wszechogarniający jedynie wie, co by się działo, gdybym poczyniła niestosowne aluzje pod adresem małego rodu, skoro moja głowa już z ledwością trzyma się karku.

Mijaliśmy Główne Wrota, które znajdowały się u stóp góry, zamaskowane dokładnie w mrokach jednej z licznych na tym terenie jaskiń, gdy Wrota zaskrzypiały potężnie i zaczęły się uchylać. Sevlyn zawrócił, pocierając kopytem o zakurzony kamień. Randy również się cofnął, ściągając ze ściany jedną z pochodni. Przylgnęłam do szyi centaura, wpatrując się w ciemność. Na jej tle pomału zarysowywała się męska sylwetka, oświetlona pomarańczowym blaskiem ognia. Człowiek. A raczej dragan.

– Po-kój jimirom… i chwa-ła… żywiołom. – mruknął hasło.

Wszędzie poznałabym ten chrapliwy, zacinający się głos. Dragan wszedł w krąg światła, którą rzucała pochodnia, łypiąc nieprzyjaźnie na elfa swoimi intensywnie żółtymi oczami. Zawsze mnie dziwiło, że nie przecinają ich pionowe źrenice, chociaż kilka razy, podczas szczególnie jasnych pór dnia wydawało mi, że zwężają się nienaturalnie.

– Leyzzi? – dopytał Sevlyn, mrużąc oczy, by lepiej się przyjrzeć.

– Nie, kurwa, akwizytor… – odburknął Leyzzi. ­­– Czy żądałbym zbyt wiele, gdybym prosił, żebyś zabrał tą cholerną pochodnie trochę dalej od mojej twarzy?

Randy odsunął się od niego, wywracając oczami, a kiedy odwrócił się w naszą stronę, dostrzegłam, że porusza bezgłośnie ustami, jakby kogoś przedrzeźniał. Centaur parsknął krótkim śmiechem przypominającym rżenie. Leyzzi obrzucił go morderczym spojrzeniem, a gdy nas mijał dosłyszałam jak mruczał coś o jucznych zwierzętach i apetycie na konine. Sev głośno przełknął ślinę, patrząc za oddalającą się postacią.

Elf wymamrotał pod nosem jakieś przekleństwo, klepiąc pocieszająco Sevlyna po zadzie. 
– Myśli, że jak będzie na wszystkich warczeć to nas wystraszy.

- Weź rękę z mojego tyłka, okey?

Resztę drogi do Sali Przodków przebyłam wtulona w czerwoną grzywę. Ran mógł sobie mówić, jak to wcale się nie boi Leyzzi’ego, ale we mnie budził on bezsprzeczny lęk. Nie tylko dlatego, że był kim był… Na Liv Solterze żyły stworzenia dużo groźniejsze, niż draganie, może nie dużo groźniejsze, ale… dużo bardziej Złe. Ale on… On był po prostu… Szukałam odpowiedniego określenia, które oddałoby całe jego grubiaństwo, opryskliwość, pychę i bezczelność, ale nic bardziej trafionego niż „Leyzzi” nie przyszło mi do głowy.

Paradoks polegał na tym, że więcej strachu wzbudzał we mnie w ludzkiej postaci. Ja i moje nadwrażliwe wnętrze unikaliśmy wszystkiego, co nie liczyło się z uczuciami innych, raniło świadomie lub nie i narażało na ryzyko histerycznego płaczu. W smoczej powłoce miał tą jedną zaletę więcej – nie umiał mówić. A przynajmniej wtedy nikt nie rozumiał jego ryków.

Wydrążony w kamieniu korytarz wciąż się wznosił się i rozwidlał. Jedynym jego plusem było to, że nie istniały tu schody. Forteca powstała z myślą o bezpieczeństwie krasnoludów, lecz również ich wierzchowców, którymi zazwyczaj były szkolone i przystosowywane do trudnych warunków muflony. Nie lubiłam samotnie wałęsać się po warowni, jeśli akurat nie miałam ochoty na przygody. Nie tylko dlatego, że czułam się nieswojo w chłodnych ciemnościach. Mój zmysł orientacji pozostawiał wiele do życzenia, a trafić tu w zamierzonym celu w odpowiednie miejsce było przedsięwzięciem zdecydowanie przekraczającym moje możliwości.

Tak jak wtedy, gdy zabłądziłam w stromym, wąskim holu:

Ze zrezygnowaniem wspinałam się po stromej, spiralnej powierzchni, wiedząc że jeszcze nigdy nie byłam w tej części twierdzy, ale podmuchy świeżego powietrza działały na mnie niczym jakieś otumaniające opary. Nie mogłam zawrócić nie sprawdziwszy, co znajdę na szczycie. Powoli robiło się coraz jaśniej, aż w końcu przed sobą ujrzałam wylot na turkusowe, powlekane lekkimi chmurami niebo. Po długim błądzeniu w półmroku byłam oczarowana tym widokiem. Chwilę trwało zanim moje oczy przyzwyczaiły się do światła. Osłaniając je dłonią, rozejrzałam się.

Znajdowałam się na skalnej półce, zawieszonej gdzieś w połowie wysokości góry, wewnątrz której maskowało się siedzisko gildii. Nie było mowy, by dostać się tu w inny sposób, niż w ten, który mnie tu przywiódł. No, ewentualnie można tu przyfrunąć, skonstatowałam, gdy ujrzałam smoka, siedzącego na wyrąbisku skalnym tuż nad przestrzałem.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę na co patrzę. Krzyknęłam krótko, odsuwając się w stronę urwiska, wciąż bardziej zdumiona, niż przerażona sytuacją. Smok, zaalarmowany już moją obecnością, otworzył żółte ślepia. Przez chwilę mi się przyglądał i byłam pewna, że zastanawia się, czy zgłodniał na tyle, by w coś się angażować, a potem rozłożył czarne, skórzaste skrzydła, jakby podjął niekorzystną dla mnie decyzję. Instynktownie odskoczyłam do tyłu, a świadomość, że właśnie znalazłam się na skraju przepaści, nie dodawała mi otuchy. Jednak bestia nie atakowała, wciąż łopocząc rozłożystymi skrzydłami i przekrzywiając lekko łeb. Wtedy zdałam sobie sprawę, że znam skądś to kpiące, jadowicie żółte spojrzenie… Skrzydła nie wyrastały z grzbietu, lecz z przednich łap, a może to one wykończone były chwytnymi szponami… Tworzyły jedną całość, podczas gdy u smoków stanowiły zupełnie oddzielne, samodzielne kończyny. Był też mniejszy niż dorosłe smoczysko, a jeśli nie był młodym, musiał być draganem.

Smok zahaczył szpony o skałę i dość pokracznie zlazł na półkę. Znajdował się teraz zaledwie metr ode mnie, a ja przyglądałam mu się oniemiała. Słyszałam kiedyś jak Harper mówił, że Leyzzi Brist to potwór, ale nie potraktowałam tego dosłownie, a teraz… Nie, nie nazwałabym go potworem. Było coś hipnotyzującego w lśnieniu czarnych łusek, coś fascynującego w kształcie smoczego pyska i coś niebywale interesującego, nawet pociągającego w ogromnym całokształcie, zdobionym biegnącymi przez kręgosłup, aż po koniec ogona kolcami.

Zdałam sobie sprawę, że wciąż mam rozdziawioną buzię, więc szybko ją zamknęłam, aż rzędy zębów stuknęły o siebie nieprzyjemnie. W  żółtych oczach dostrzegłam rozbawienie.

– Łał… ­– wydusiłam z siebie. – Ależ z ciebie przystojniak…

Wydał z siebie parsknięcie, a z nozdrzy buchnęła mu chmura dymu, od której się rozkaszlałam. Zaraz potem odbił się od skały i wzbił w powietrze. Jeszcze długo tam stałam, nie mogąc oderwać od niego wzroku.

W połowie Przejścia Otchłani usłyszeliśmy krzyki, a kiedy się zbliżyliśmy bez trudu można było rozpoznać w nich krasnoludzkie bluzgi.

– Co się tu dzieje? – zapytałam, gdy znaleźliśmy się w przedsionku Sali, gdzie znajdowała się jadalnia. Ześlizgnęłam się z grzbietu centaura i stanęłam między Varnem i Grotem, którzy skakali sobie do gardeł.

– Ten gharzu zniszczył nasze źródło!

– Co ty wygadujesz, Grot. Jak można zepsuć…

– Sama zobacz, patrz! – złapał mnie za rękę i przyciągnął do ściany. Była zwykle mokra, a ze szczeliny, która rozciągała się w poprzek niczym kamienne usta, zazwyczaj wypływał niemrawy strumyk zimnej, czystej wody. Ale nie tym razem. Przyglądałam się ze zdziwieniem suchemu rozdarciu.

– Jak to się stało? – spytałam, marszcząc brwi.

– To on to zrobił! – Grot kiwnął głową w stronę Varna, patrząc na niego z byka.

– No ale w jaki niby sposób?

– Wkładał tam swoje brudne łapska!

– Chciałem odsunąć kamień, bo ledwie ciekło! – tłumaczył się Varn. Był spod żywiołu ziemi i mimo, że był jeszcze młody, nawet jak na krasnoluda, rozwinął w sobie duże moce żywiołu, które objęły też kamień. Wciąż przypatrując się ścianie z zakłopotaniem, mierzwiłam sobie w roztargnieniu włosy.

– Ale wy macie powody, żeby się prać po mordach, naprawdę… – zbagatelizował sprawę Randy, stając w szerokim progu Sali. ­– Halda! Haldaaaa!

Krzyknął jeszcze kilka razy i wkrótce żwawym krokiem podeszła do nas jasnowłosa krasnoludka, wycierając gliniany kubek w zszarzały fartuszek, który zawiązany miała na prostą sukienkę.

– Zrób z nimi porządek, moja droga, błagam – poprosił elf. – W końcu to twoja dzika krew.

Halda prychnęła i wcisnęła mu w ręce brudny kubek.

– O co chodzi?

Dwaj rozgorączkowani bracia zaczęli jej tłumaczyć w czym rzecz, gestykulując gwałtownie. Po chwili krasnoludka westchnęła i zbliżyła się do źródła. Położyła na skale drobne dłonie i przywarła do niej policzkiem.

– Wargren!

Jej ręce zadrżały, zadrżało lekko sklepienia, a z suchej szczeliny powoli zaczęła sączyć się woda. Krasnoludy zaklaskały i wydały radosne okrzyki, gratulując Haldze dobrej roboty. Krasnoludka pokraśniała, ale machnęła tylko lekceważąco ręką, jakby każdy, kto władał wodą, mógł tego dokonać. Ale taka już była Gildia Cieni. Z tego co zaobserwowałam, przeważały tu nieprzeciętne zdolności. Przyłączyłam się do krótkich pochwał, ucieszona też z innego powodu. Lekarstwa załagodziły wszystkie dolegliwości i teraz odczuwałam już tylko porządny głód. Marzyłam, by już zasiąść do kolacji.

Jednak gdy się odwróciłam, by za wszystkimi wejść do Sali Przodków stanęłam twarzą w twarz z Forinem i mój apetyt gdzieś się ulotnił.

– Widzę, że już ci lepiej? – zapytał i zadawalając się moim nieśmiałym skinięciem głowy, ciągnął dalej niepokojąco spokojnym tonem. ­– Nie będziesz więcej trenować poza warownią.

– Ale… jak to?

– Randy ci nie mówił?

– O czym, do cholery, ciągle ktoś mi nie mówi!

Dopiero teraz się nachmurzył, podając mi trzymany w ręku papier, którego nie zauważyłam.

Był to list gończy. Portret poszukiwanej przedstawiał niebsiekosowłosą, spiczastouchą kobietę, która wyglądała zupełnie jak ja.

– Cała okolica jest tym udekorowana – poinformował mnie ponurym tonem, – więc to chyba jasne.

– Co-o jest takie jasne? – głos mi zadrżał. Wciąż przyglądałam się niezwykle wiernemu rysunkowi.

– Masz zakaz opuszczania warowni. Nie waż się wystawić choćby czubka nosa.

_________________________ 

Pozwolę sobie zadedykować rozdział Ryksie, która skutecznie skopała mi dupsko, prowokując do jakiegoś działania <pokłon> No cóż, każdy z nas chyba czasem potrzebuje jakieś opływającej w przemoc motywacji ;D Mam taki plan być tu częściej, wybaczcie ^^