Rozdział V

Wrodzony bunt, który nie pozwalał na bezdyskusyjne akceptowanie żadnych rozkazów, natychmiast dał o sobie znać. Nie mogłam pozwolić, by karcono mnie jak małą dziewczynkę i na dokładkę odsyłano do kąta.

– Zaraz! – zawołałam za nim, gniotąc ze złości list. – Nie możesz mnie tutaj więzić!

– Nie? – Forin obejrzał się na mnie. Na jego twarzy malowało się udawane zdziwienie. – Przypomnij mi – niby dlaczego nie mogę?

Nie fatygował się, żeby wysłuchać mojej obfitej w argumenty odpowiedzi.

– Bo ja tak mówię! – Miałam wielką ochotę cisnąć w niego papierową kulką, którą ciągle gniotłam w dłoni. Zamiast tego, gdy tylko zasiadł za stołem, by dokończyć kolację, natychmiast znalazłam się za jego plecami. – Nie możesz mnie trzymać pod kluczem tylko dlatego, że ktoś stroi sobie głupie żarty!

Jeszcze zanim rzucił sztućcami o stół, wiedziałam, że powiedziałam coś nie tak. Przestałam wymachiwać rękami nad jego głową i zamarłam, czekając na wybuch.

– Nie mam pojęcia, czemu Setismord interesuje się małą, bezczelną elfką, ale wszystko wskazuje na to, że czegoś od ciebie chce, natomiast Angard ma nowego władcę, który przyjmuje u siebie posłańców Darkmaru i dekoruje swoje miasto twoimi podobiznami. Czy ty naprawdę nie widzisz między tym żadnego związku? – mówił tak spokojnym głosem, że gdyby nie rozszerzone nozdrza i to, że niektóre słowa cedził przez zaciśnięte zęby, mogłabym się nie zorientować, że jest wkurzony. – Zabrałem cię tutaj, do Cyntji, narażając gildię, a ty uważasz, że to są żarty?

Siedzący naprzeciw Leyzzi przenosił leniwie wzrok ze mnie na Forina, z Forina na swoje nieprzyzwoicie krwiste, budzące mdłości danie i znów na mnie,  żując coś powoli i najwyraźniej oczekując na rozwój akcji.

– Przestań więc z łaski swojej być taka samolubna. – Forin patrzył na mnie ostrzegawczo. Gniew nadawał rysom jego twarzy pewnej szlachetności, przypominając o starożytnym rodzie, z którego się wywodził.

Kąciki ust opadły mi niebezpiecznie. Przez chwilę znosiłam stalowe spojrzenie, ale zaraz machnęłam ręką, chcąc odejść.

– Siadaj, jeszcze nie skończyłem.

Przygryzając z irytacji wargi, odsunęłam kopniakiem krzesło obok Layzziego. Wolałam zaryzykować i usiąść obok bestii, niż znaleźć się bliżej der’Ikeshelda. Ten jednak zajął się konsumpcją, całkowicie mnie ignorując. Zaczęłam nerwowo przytupywać nogą, wywracać ostentacyjnie oczami i wzdychać, jednak nie odnosiło to spodziewanego skutku.

– Cóż, jeśli to już wszystko… – Zaczęłam się podnosić, ale poczułam na ramieniu ciężar. Leyyzi rzucił mi krótkie ostrzegawcze spojrzenie, a upewniwszy się, że znów siedzę, zabrał rękę.

– Zjedz c-oś – doradził, wracając do swojego niewysmażonego steku.

Nie było sensu spierać się dłużej z żołądkiem, który regularnie głośno protestował. Wciąż nieco skwaszona obrzuciłam stół łakomym spojrzeniem. Uczty zazwyczaj były skromne, jeśli chodziło o rodzaje pożywienia, ale ilościowo wszystkiego było pod dostatkiem. Sięgnęłam po pół bochenka świeżego chleba, słój miodu i dzbanek mleka. Półsmok kątem oka obserwował mój talerz.

– Mleczka od krówki? – sarknęłam, podsuwając mu dzbanek.

– Od mlecz-ka wolę samą krów-kę. – Po brodzie spłynęła mu wąska strużka krwi, gdy oderwał spory kawałek surowego mięsa. Z drugiego końca stołu Sevlyn patrzył na to zniesmaczony i przerażony zarazem. – Pokrzepia… dużo bar-dziej, niż te… – urwał, patrząc krzywo na moją kanapkę, jakby tam czymś go obraziła.

– Węglowodany? – dokończyłam. – One  też są potrzebne do życia, wiedziałeś?

Prawdopodobnie to, że ktoś, kto na dodatek był średnio ogarniętą osobą płci słabszej, ośmielił się mu odpyskować, wywołało u niego coś w rodzaju szoku, bo tylko utkwił we mnie wściekle żółte spojrzenie, rzucając na talerz swoje mięcho. Zrozumiawszy brawurę swojego postępku, natychmiast skupiłam się na wzorkach, wyżłobionych na miedzianym dzbanku. Całe szczęście szybko odwrócono ode mnie uwagę.

– Ty złodzieju! Wracaj!

– Odczep się! To moje!

Do Sali wbiegł Desson, trzymając w wyciągniętej ręce jakiś naszyjnik, a za nim Holly, próbując mu go najprawdopodobniej zabrać. Niestety brakowało jej trochę centymetrów, by dorównać mu wzrostem, więc mogła tylko wspinać się na palce w bezowocnych próbach odebrania spornej własności. Kiedy uświadomił jej to głośny rechot, opadła na pięty i przybrała wojowniczą, naburmuszoną minę. Jedną ręką podparła się pod biodro, a druga powoli zbliżyła do ust i zagwizdała. Salę wypełnił szybko narastający, upiornie wysoki dźwięk, zwielokrotniony echem. Wszyscy krzywiąc się i protestując zatykali uszy. Zrobił to też Des, a wtedy wisiorek znalazł się w zasięgu dziewczyny. Hollyeth szybko skorzystała z okazji i wyłuskała go z zaciśniętych palców blondyna.

– Dziękuję. – Uśmiechnęła się, a ogłuszający dźwięk natychmiast się urwał. Jednak niedługo triumfowała.

Coś dziwnego zaczęło dziać się ze światłem. Pochodnie i żywiołowe światło drgały, przybierając na sile, emanując coraz jaskrawszą energią, wyganiając z kątów wszystkie cienie. Wkrótce zrobiło się tak jasno, że wśród kolejnych jęków powszechnego niezadowolenia pozostała tylko jedna osoba odporna na oślepiające światło. Desson z łatwością odebrał Holly naszyjnik, gdy ta przyciskała dłonie do oczu.

– Nie, to ja dziękuję, kochanie – powiedział Des, zawieszając biżuterię na szyi i na wszelki wypadek cofając się kilka metrów, nim pozwolił światłu na odsykanie naturalnej siły rażenia.

– Czy wy, do kuźwy nędzy, musicie publicznie dzielić majątek? – odezwał się Randy, niemrawo grzebiąc w talerzu widelcem, jakby stracił apetyt.

– Nie. Nie musimy. – Holly zmiażdżyła go spojrzeniem, po czym odwróciła się na pięcie w stronę wyjścia. Nagle jednak zmieniła zdanie i sprężystym krokiem doskoczyła do Dessona, który nie zdążył zaaregować. Odgarnęła z twarzy rude włosy, po czym tą samą dłonią wzięła zamach i wymierzyła mężczyźnie cios z otwartej dłoni.

– Wypchaj się tym breloczkiem! – fuknęła wściekle i odeszła najwyraźniej obrażona.

– Uuuu… – skomentowałam, dopiero teraz odważając się ponownie ugryźć kanapkę i patrząc ze smutkiem za oddalającą się rudowłosą.

Tymczasem Desson wciąż stał na środku Sali, trzymając rękę na policzku, jakby jeszcze nie dotarło do niego, co właściwie się stało. Po dłuższej chwili wzruszył ramionami i podszedł do Randy’ego.

­– Ale mi sprzedała hita… – przyznał, rozcierając zaczerwienione miejsce.

– Znowu macie gorsze dni? – Elf patrzył na niego z ukosa. – Z czego jest ten wisiorek? Z cholernej stali vidorańskiej?

– Z czarordzy.

Randy uniósł brwi, przyglądając się wiszącej na jego szyi ozdobie. Misternie wykonany łańcuszek, zdawał się emanować delikatnym pomarańczowym blaskiem i sprawiał wrażenie zbyt wątłego, by utrzymać duży biały kamień, osadzony pomiędzy drobnymi ogniwami.

– Co to za kamyk? – zapytał elf, marszczą brwi, wyraźnie zły, że nie posiada takiej wiedzy.

Blondyn popatrzał nieufnie na siedzących w pobliżu zwiadowców, po czym nachylił się do uzdrowiciela, by tylko on mógł go usłyszeć. Gdy znów się wyprostował, brwi Randy’ego znajdywały się tak wysoko, jakby chciały na zawsze opuścić jego twarz. Wstał gwałtownie, zrzucając przy tym na posadzkę talerz z niedojedzoną sałatką i wyciągnął rękę w stronę kamienia, ale Des zdzielił go po łapie, posyłając mu urażone spojrzenie.

– Przecież chciałem tylko…

Ale Desson już go nie słuchał. Rozejrzał się po siedzących przy stole osobach, zatrzymując na mnie wzrok. Przeczuwając co zaraz nastąpi, dałam nurka pod stół, udając, że spadły mi sztućce. Przy okazji udało mi się wylać na Leyzziego resztę mleka, naprawdę zrzucając dzban. Słysząc nad sobą głuche warczenie, podniosłam spod jego stóp naczynie i cała czerwona wynurzyłam się spod stołu, jak ognia unikając wzroku dragana.

– Iv! – Desson stał już obok mnie, przyglądając się z lekkim niedowierzaniem kompanii, jaką w jego mniemaniu sama dobrałam sobie do kolacji. – Musisz mi pomóc.

– Zapomnij. – Wepchnęłam sobie do ust ostatni kęs chleba.

Des jakby nie dosłyszał. Przyciągnął sobie beztrosko krzesło i przysiadł się.

– Myślisz, że kiedyś jej przejdzie?

Korzystając ze sposobności, odwróciłam się od półsmoka, chociaż mając go za plecami poczułam się jeszcze mniej komfortowo.

– To tylko durna biżuteria… czemu tak ci na niej zależy? – zapytałam poirytowana.

Chłopak tylko pokręcił pokręcił głową.

– Nie zrozumiesz.

– Skoro tak… – Rozważałam, czy nie odwrócić się jednak do Leyzziego, chociaż nie byłam pewna, czy dragan w ludzkiej postaci na pewno nie może nikogo spopielić.

– Czekaj! Pomóż mi ją przekonać… Ciebie posłucha.

Cóż, wydaje mi się, że starałam się do tego nie dopuścić, ale on sam pchał się na ochotnika, na którym mogłabym się wyładować.

– Wiesz ile nerwów kosztowała mnie wasza ostatnia kłótnia? Niemal wyszłam z siebie, zanim przekonałam ją, żeby z tobą porozmawiała! A ty znowu wszystko zepsułeś i to przez jakąś głupią błyskotkę! Facetom nie jest do twarzy w takich ozdóbkach, stary! Po prostu odpuść i idź jej to oddaj! Nie będę po tobie znowu sprzątać, żebyś mógł przyjść na gotowe, kiedy ja już ją udobrucham… Sam się przekonaj jakie to jest proste, to ci się odechce takich przepychanek!

Tym razem to blondyn zrobił obrażoną minę.

– Skończyłaś?

– Chyba tak – wycedziłam.

– W takim razie dziękuję ci, za twoją nieocenioną pomoc. Doprawdy nie wiem, co bym bez ciebie zrobił. Zechciej mi wybaczyć, że ośmieliłem się o coś poprosić. Zapewniam, że to się więcej nie powtórzy!

I szurając krzesłem wstał od stołu, udając się w stronę wyjścia.

– Pewnie! Idź sobie! Masz rację, to moja wina, że jesteś takim…

Przestałam krzyczeć, gdy zorientowałam się, że Forin, który już skończył się posilać, oparł łokcie o blat i obserwuje mnie znad splecionych palców.

– Myślałem, że tylko dla mnie jesteś taka miła.

Wyprostowałam się w krześle, postanawiając nie odpowiadać na tę zaczepkę.

– Zanim zamkniemy cię tutaj na dobre – kontynuował – jest pewna sprawa, w której powinnaś wziąć udział.

Znów umilkł, obserwując mnie krytycznie, jakby się zastanawiał, czy spełniam wymogi zaufania.

– Co to za sprawa? – zachęciłam, siląc się na spokojny ton głosu.

– Nawiązaliśmy kontakt z jednym z Badaczy. Uważam, że ze względu na… –Leyzzi chrząknął i zauważyłam, że wymienili szybkie spojrzenia – twoje umiejętności… dobrze by się stało, gdybyś w tym uczestniczyła.

– Umiejętności? – zdziwiłam się.

– Wypaczony ogień. Badaczy Żywiołów interesują takie rzeczy.

Prychnęłam niezadowolona. Nie lubiłam tego określenia.

– Kto to jest?

– Ktoś, kto przydałby się gildii, a ty będziesz niezłą monetą przetargową.

– Aha – mruknęłam bez entuzjazmu. – No dobra, niech będzie. Gdzie jest ten Badacz?

– Ukrywa się w Południowych Chórach.

Było to pasmo niewysokich gór, oddalonych o kilka dni drogi od Cyntji.

– Mam iść sama?

Ikesheld spojrzał na mnie, jak na kogoś, kto potrzebuje specjalnej troski.

– Oczywiście, że nie. Weźmiecie ze sobą zwiadowców, przydać się też może jakiś wojownik, uzdrowiciel…

– „Weźmiecie”?

– Brist będzie ci towarzyszyć.

– Po co? – oboje zadaliśmy to same pytanie.

– Żeby mieć na ciebie oko. – Forin obdarzył półsmoka znaczącym spojrzeniem. – Już o tym rozmawialiśmy… – dodał półgębkiem.

– Nie potrzebuję opieki – zaprotestowałam. Nie miałam ochoty na towarzystwo, którego trzeba się obawiać.

– Potrzebujesz czegoś więcej.

Kiwnął na Leyzziego głową, a ten mierząc go ponurym spojrzeniem, wyciągnął rękę i jakby od niechcenia owinął sobie wokół palca kosmyk moich włosów, który zaczął mienić się na różne kolory, aż przybrał barwę ciepłego brązu. Kiedy cofnął rękę brąz pochłoną resztę moich włosów, lecz na tym się nie skończyło. Czułam jak pasma się poruszają. Wystraszona pomacałam własne plecy, na których zwykle spoczywał niebieski kucyk, lecz tym razem natrafiłam dłonią na pustkę. Zerwałam się na nogi i pobiegłam do najbliższego zwierciadła.

– Co on mi, kurwa, zrobił… – wyszeptałam przerażona do swojego odbicia. Z lustra łypała na mnie złowrogo z pod przydługiej grzywki obca, krótko obcięta brunetka.

_____________________________
Terroryści atakują! ;) Nie nie nie, żadnych ptasich dziobów po nocach, dziękuję.
Ten odcineczek chciałabym zadedykować mojej Neme, która dostarcza mi wymykających się spod kontroli inspiracji. ;*
Miał nas odwiedzić jeszcze Soth, ale jednak postanowił zawitać na nexta.